Er was eens, in een heel ver dorpje hier vandaan, een team. En niet zo maar een team, een gloednieuw jeugdvolleybalteam! Zij waren in dit dorpje om hun allereerste competitiewedstrijdje te spelen. Helaas hadden zij één speelster thuis moeten achterlaten wegens ziekte.

Na wat gedoe met nieuwe broekjes waar de labels nog af moesten (“schaar, iemand een schaar?”), sokken met een te kleine maat, het invullen van scheidsrechterformulieren en vriendjes die niet weten hoe ze de zaal in moeten, was het dan eindelijk tijd om de wedstrijd te spelen. Er werden knalharde ballen geserveerd, mooie topspin ballen aangevallen, prachtige passes gegeven, rechtdoor hoeken opgezocht en knoeperhard gewerkt om de ballen van de grond te houden.

Tot de derde set. Tijdens de set wissel schalde er gegiechel en gegil door de zaal: er was een libelle in het veld gesignaleerd. Een midden, die nog voor haar biologieproefwerk moest leren, probeerde het beestje te redden. Maar deze libelle had andere plannen en zoemde lekker door het veld. De wanhopige coach probeerde orde in deze chaos te scheppen en kreeg gelukkig net voor de derde set de neuzen van het team weer dezelfde kant op: drie keer op rij set winst! Maar ondanks dat de libelle niet meer verscheen in de vierde set, was het team toen toch een beetje afgeleid en gaf joviaal dit setje aan de thuispartij. En die libelle? Die was volgens mij op zoek naar de verloren telefoon van één van de speelsters…

Nagekomen bericht: de libelle maakt het naar omstandigheden goed en de telefoon is gelukkig ook weer terecht. Jeugd 1 kwam met 3-1 winst terug uit Edam.

Kristel