Voer voor trainers, coaches en herkenbaar voor spelers, de nieuwe column van RenĂ©: “Het is soms knap lastig vanaf de kant. Op de training lukt alles, maar in de wedstrijd gaat het op cruciale momenten mis. De twijfel slaat toe en de focus is weg. Tja, een leven vol twijfel  is onvermijdelijk voor een coach die wil winnen.”
“Calvin Coolidge, destijds president van de VS, hield in 1925 peptalk voor een international delegatie en zei: “Cynics do not contribute, skeptics do not create, doubters do not achieve. Faith is the great motive power “. Hoe kan ik blijven geloven in het team wat niet doet waar het wel toe in staat is? Dan toch maar ingrijpen?
Waar in de religie geen ruimte is voor twijfel, is dat in de academische wereld juist een kernkwaliteit. Zou Darwin – ooit theologiestudent – aan boord van de Beagle zijn gestapt als hij een onwrikbaar geloof had in God’s schepping? En ook Copernicus heeft heel lang geaarzeld alvorens te publiceren dat de aarde toch echt om de zon draait.
Terug naar de sport. Moeten we twijfelen of geloven? Geloof ik in mijn startopstelling of bouw ik al achtervang in? Waarom serveren zoveel spelers fout na een time-out? Is dat omdat ze tijd hebben gehad om te twijfelen?  En hoe vaak gebeurt het niet dat de speler die door de spelverdeler vrij gespeeld wordt aan het net niet kan geloven in de vrijheid die wordt geboden en vervolgens de bal uit slaat?
Positivisme is erg in trek tegenwoordig. De Nederlandse Sport Federatie (NSF) is een programma gestart rond positief coachen. Vertel spelers wat ze moeten doen in plaats van wat ze niet moeten doen. Benader spelers met vertrouwen en positivisme in plaats van argwaan. En hoe vaak betrapt ik mijzelf er niet op te zeggen: Â “het enige wat telt, is de volgende bal” , waarin de verwachting doorklinkt dat dit de winnende bal zal zijn. Maar geloof ik daar zelf nog wel in als we rally na rally het onderspit delven?
Mijn team speelde ooit eens de bekerfinale van het district tegen een tegenstander die een klasse hoger uitkwam. De verwachtingen waren hoog gespannen. Het was de bekerfinale. Familie en vrienden op de tribune, half centre court. Mijn sterspeelster die het hele seizoen ongrijpbaar was geweest op de buitenkant speelde dramatisch en binnen de kortste keren stonden we 2-0 in sets achter.
Ik haalde haar naar de kant en vroeg haar waarom het niet ging. De hele litanie aan excuses kwam eruit. Stress van de wedstrijd, gebrek aan vertrouwen, lastige tegenstander, slechte set-ups. Ik hoefde niet veel tegen haar te zeggen. “Je hebt het hele seizoen al bewezen een winnaar te zijn. Laat dat nog één keer zien”. Op 13-12 achter in de derde set bracht ik haar weer in.
De puntentelling liep destijds nog tot 15. Ze had zich herpakt, sloeg weer de planken uit de vloer, was ongrijpbaar voor de blokkering en we wonnen de wedstrijd. Het laatste punt – hard langs de lijn vanaf positie 2 – werd niet door haar gemaakt, maar door de benjamin van het team. Geloof is besmettelijk. Blijkbaar was het nodig om haar positief te benaderen en haar een tijdje uit het veld te halen. Al geef ik toe dat ik achteraf heb gedacht dat het met die positieve benadering alleen ook wel gelukt was.”
René van den Berg, coach Dames 1
Lees meer columns van René:
18 oktober 2013 at 20:22
Mooi! Erg interessant onderwerp.