Een scheve enkel in de ambulance

1) Vlak voor de zomer, bij de laatste kans van Heren 1 op een plek in de eerste klasse liep Rik een flinke enkel blessure op. De promotiewedstrijd van Heren 1 leek de goede kant op te gaan (2-0 voor), maar het verlies van de spelverdeler kwam het team niet meer te boven (2-3). Waar het team de zomer kon gebruiken om het verlies te verwerken, had Rik de tijd om te herstellen. Dat is helaas niet zonder slag of stoot gegaan. Een overzicht in -hoe kan het ook anders- 13 foto’s.

Een been van steen

2) Artsen zijn verbaasd dat de enkel niet gebroken is, maar de enkelbanden zijn dusdanig beschadigd dat mijn been tien dagen in het gips moet. Gewapend met stokken verlaat ik het ziekenhuis.

De linker enkel mist aandacht en krijgt een mooie sok om

3) Been omhoog en rust houden, springen zit er voorlopig niet in. De verzorging bij mijn ouders thuis is top. Mijn moeder mag me na zes jaar weer verzorgen en dat vindt ze heerlijk, ik geniet er stiekem ook wel van.

Huid weggeschraapt, enkel gipsvrij

4) Als het gips er af mag, krijg ik soft cast, verband-achtig spul dat hard wordt. Zo kunnen mijn enkelbanden weer herstellen. Ik ben blij dat ik weer kan bewegen, de verzorging bij mijn ouders was geweldig, maar naar huis gaan, is ook enorm fijn.

Soft cast en sokken zijn geen hele goede combinatie

5) Mijn sok scheurt nadat ik er flink aan trek, ik mag schoenen aan en daar horen sokken bij, zo vind ik. Dat gaat niet helemaal samen. Gelukkig gaan korte sokjes wel prima en bedekken die mijn tenen.

Een training geven kan ook vanaf de bank

6) De laatste training voor de zomer geef ik vanaf de bank. Mijn stok is een uitstekend middel om mijn enkel omhoog te krijgen. Comfortabel is anders, maar het is fijn om weer in de sporthal te zijn. Nog even en dan mag de soft cast er na vier weken af. Als dat gebeurt, zegt de arts dat mijn enkel ‘echt stuk is’.

Ik val en ga door mijn linker enkel. #dom

7) Soft cast vrij voor een week en dan gaat het mis. In wat later zeker de top tien van domste acties ooit zal halen, spring ik tegen mijn broer op en val. Niet mijn rechter, maar mijn linker enkel klapt dubbel.

Schoen weer recht en doorlopen.

8 ) Ik voel aan mijn enkel en weet dat de revalidatie nu nog langer zal duren. Sinds een week heb ik fysiotherapie en gelukkig staat er de volgende ochtend om 8 uur een afspraak gepland.

De zwelling neemt ’s avonds toe

9) Ik stop mijn voet in de avond toch maar in een emmer met koud water, maar de zwelling is dan al een feit. ‘Valt best mee, ziet er erger uit dan het is’, hou ik iedereen en mezelf maar voor.

Ook links in soft cast, de jaloezie is voorbij

10) “Je mocht helemaal niet springen”, mijn fysiotherapeute twijfelt of ik op tijd klaar ben voor het volleybalseizoen. Ook links krijgt soft cast, maar een zachtere vorm dan dat van het ziekenhuis.

Enkel wordt niet bepaald mooier

11) Na vijf dagen gaat het soft cast eraf en komt een dikke, verkleurde, kapotte enkel te voorschijn. Het is vooral vies. Herstel lijkt ver weg en om de paar dagen krijg ik een nieuwe soft cast. De behandeling voor mijn veel zwakkere rechter enkel ligt ondertussen stil. Wel oefen ik thuis, voorzichtig.

Ze maakt er een rotzooi van

12) Het aanleggen van de soft cast gaat steeds beter, het eraf halen gaat de vierde keer minder soepel. Maar dat is haar vergeven. Zowel recht als links is de kracht en stabiliteit van mijn enkels flink verminderd. We kunnen eindelijk weer oefenen.

Uiteindelijk mag er ook voorzichtig gesprongen worden

13) Na tien dagen gips, vier weken rechts soft cast, één week fysio en twee weken links soft cast beginnen de oefeningen weer. Naar mate de zomer steeds minder nat wordt, worden de oefeningen moeilijker en mijn enkels stabieler. Voorzichtig mag er gesprongen worden. Het herstel ‘loopt’ volgens schema, op een lichte peesblessure in mijn linker knie na (rechts was al zwak). Straks mag ik eindelijk volleyballen. Nog geen volle 100 procent, maar ik ben er weer! #hoppa