Voor velen al oud nieuws, maar voor mij was het een grote schok. De Wethouder Verheijhal is enige tijd geleden gesloopt. Althans, bijna helemaal. En een nieuwe staat er al, als ik goed ingelicht ben. Dat is nog erger. Dat is als, een oudere speler die nog jaren kan spelen en nog steeds goed is, maar die toch vervangen wordt door een jongere niet betere speler. Puur omdat er een paar mensen vinden dat dat NU moet.
Waar een speler er nog tegen kan vechten, door keihard terug te slaan, lees ‘te slopen’, kan een sporthal dat natuurlijk niet. Ongetwijfeld zullen er veel mensen/sporters geweest zijn die er tegen geprotesteerd hebben, maar helaas.
Het is een bizarre ontwikkeling. Heel wat jaartjes geleden heb ik in diezelfde sporthal mijn eerste mini-wedstrijden gespeeld toen ik nog bij VVM’63 uit Monnickendam speelde. Het was mijn favoriete hal, lekker groot, veel speelruimte en natuurlijk die fantastische gang, met aan de buitenkant alleen maar glas, rondom de hal. Wat heb ik daar vaak tikkertje gespeeld zeg, tussen de wedstrijden door, of even uitgerust en een boterhammetje gegeten. Lekker naar buiten kijkend en tot rust komend. In de Wethouder Verheijhal spelen was een belevenis, elke keer weer. Ook, omdat wij daar altijd tegen goede teams speelden, zoals Rangers, Haarlem en andere Noord-Hollandse teams. Veel spelers waar ik toen tegen speelde kwam ik later bij de junioren en senioren nog tegen en met één daarvan, Ron Zwerver, heb ik later zelfs in het Nederlands team gespeeld.
Uiteraard was hij toen al de beste en was het ons team, tegen (sorry Marco Hamer en de anderen) hem. Al met al ontzettend veel herinneringen aan een fantastische volleybaltijd. Het was ook de tijd waarin ik na verlies nog wel eens kon huilen omdat ik zo graag wilde winnen, maar dat was natuurlijk niet altijd mogelijk. Toen al was volleybal heel belangrijk voor mij. Gelukkig is dat huilen na verlies snel over gegaan, anders had ik de afgelopen jaren heel wat tranen gelaten. Genoeg om de sloot voor de Wethouder Verheijhal te vullen.
Maar tranen maakten plaats voor kracht, weerstand en tegenstand. Op die leeftijd was het toen al ‘slopen’ of ‘gesloopt’ worden. En zo is het ook in de topsport. Ongetwijfeld hebben veel mensen weer naar de Olympische Spelen gekeken en genoten of ook misschien getreurd om hun favoriete sporters. Het mooiste voorbeeld wat ik gezien heb is van de Amerikaanse volleyballers. Ikzelf heb voor de Olympische Spelen gezegd dat Brazilië wederom zou winnen. Gezien hun prestaties van de afgelopen jaren lag dat toch in de lijn der verwachting, ook in die van mij. Maar ik ging wel al twijfelen toen Amerika de World League van dit jaar won. In de afgelopen jaren was het winnen van de World League in het Olympische jaar namelijk een aardige indicatie wie het goud zou winnen tijdens de Olympische Spelen van het zelfde jaar.
Dat was zo in 1996, 2004 en nu dus ook in 2008. Uitzonderingen daar gelaten, 1992, WVL Italië, Brazilie goud OS, 2000 WVL Italië, Servië goud OS, is het winnen van de World League in een Olympische jaar dus een aardige ‘garantie’ voor het winnen van Olympisch goud. Eigenlijk bewijzen de Italianen zich dus geen goede dienst door in een Olympisch jaar de WVL te winnen. Maar ja, het liefst wil je natuurlijk altijd winnen en het liefst ook allebei in het zelfde jaar.
Overigens heeft een bekende Nederlandse volleybalgoeroe mij wel eens gezegd dat Amerika in een Olympisch jaar nooit mee deed aan de World League om zich zo optimaal voor de Spelen voor te bereiden. De geschiedenis leert nu dat zij in al die jaren dat zij niet in een Olympisch jaar mee deden aan de WVL zij geen goud wonnen op de OS. Andersom is de kans dus veel groter gebleken met de laatste editie als ultieme resultaat. Overigens hebben zij dit geheel zelf afgedwongen en is het niet voort gekomen uit statistieken, zoals ‘waarheden’ en resultaten in het volleybal vaak worden geanalyseerd en gewaardeerd.
Uiteindelijk is het gewoon neer gekomen op het aloude ‘slopen of gesloopt worden’. Amerika had nl. de nodige tegenslag te verwerken tijdens deze Olympische Spelen. Zoals iedereen heeft kunnen lezen, werd de schoonvader van de Nieuwzeelandse coach van Amerika tijdens de Spelen in China vermoord en zijn vrouw zwaar gewond. Dit is natuurlijk een gigantische persoonlijk drama voor de coach en ook voor zijn team geweest. Maar uiteindelijk hebben zij dit om weten te buigen naar een gemeenschappelijke vijand/doel dat hun het extra stukje ‘drive’ gaf om de tegenstanders te slopen. Naast hun enorme volleybalcapaciteiten heeft Amerika getoond waar het werkelijk om gaat in het hedendaagse topvolleybal; karakter. Het karakter om te slopen. Maar niet het slopen om te slopen, maar slopen om iets moois op te bouwen.
Als dit ook de bedoeling is geweest van het slopen van de Wethouder Verheijhal dan staat er nog iets moois te wachten voor alle sporters die gebruik (gaan) maken van de nieuwe Wethouder Verheijhal. De Wethouder Verheijhal is dood, leve de Wethouder Verheijhal.
Marko Klok
Columnist van het Albatros Clubblog
27 augustus 2008 at 10:09
Leuk geschreven Marko! Echt zonde dat ze die mooie hal gesloopt hebben.