Albatros kent heel wat leden. Maar wie zijn zij? In deze maandelijkse rubriek komen bijzondere Albatrossers aan het woord. Ze beantwoorden tien vragen. Deze maand: de jonkvrouw van Dames 3. “Als je Albatrosser bent, dan blijf je dat ook.”

Naam?
“Amanda De Jonge van Zwijnsbergen. Inderdaad een hele mond vol, ja. Mijn vader is jonkheer, dat maakt mij jonkvrouw. Ooit is er iemand van mijn vaders familie burgemeester van een stad in Zeeland geweest en daarom werd zijn familie in de adelstand verheven.”

Geboortedatum?
“11 januari 1996.”

Nationaliteit?
“Nederlandse. Mijn moeder is Poolse, mijn vader is Nederlands. Mijn moeder wilde als 21 jarige  een wereldreis gaan maken. Ze ontmoette in Nederland mijn vader en ze is hier verder gebleven.”

Sinds wanneer speel je bij Albatros?
“Sinds ik twaalf ben, dat was dus in 2008. Ik heb veel sporten gedaan: atletiek, voetbal, ballet. Ik vond het allemaal niet zó.  Mijn vader vond dat ik een sport moest doen. Een toenmalig vriendinnetje speelde volleybal bij Smashing in Diemen en dat leek me ook wel leuk. Mijn vader heeft toen een volleybalverenging opgezocht en dat was Albatros; een vereniging in de buurt. Ik heb een keer meegetraind en vond het gelijk hartstikke leuk.”

Wat doe je nu allemaal binnen Albatros?
“Ik ben middenaanvaller en aanvoerder van Dames 3. Ik train en coach verder de meisjes van MC1, in de leeftijd van 12 tot 14 jaar. Die meiden zijn hartstikke leuk en gedreven en ze hebben het heel gezellig met elkaar. Er is een leuke klik.
Ik zit verder in het bestuur. Ik ben ooit aangehaakt voor sponsoring en communicatie, ook om het bestuur wat jonger te maken. En samen met met mijn team organiseer ik het ALBAvolley toernooi, ons jaarlijks terugkerend toernooi. Dit jaar is het toernooi op 30 maart en het thema is ‘Disney’. Dat wordt fantastisch. Wie is er nu niet opgegroeid met Disney?”
“Veel werk? Ik ben per week wel tien tot twaalf uur met Albatros bezig. Dat is wel veel, ja.”

Wat kenmerkt een goede trainer/coach volgens jou?
“Positief blijven, dat vind ik belangrijk. Rustig blijven ook, energie erin steken en spelplezier blijven behouden. Het is belangrijk dat je niet boos wordt op elkaar; je moet als een team blijven spelen. Onze coach Rik is ermee begonnen om meteen na afloop van een wedstrijd verbeterpunten te benoemen. Iedereen moet iets noemen dat in de wedstrijd slecht ging en dat goed ging. Dan kun je je zegje doen, zonder dat het een hele discussie wordt. In een time-out is het belangrijk om je alleen te concentreren op de volgende bal. Wat er is gebeurd, kun je toch niet meer veranderen.”

Wat maakt Albatros zo bijzonder voor jou?
“De harde kern die hier rondloopt; de mensen die er altijd zijn. Zij zijn een thuisbasis voor iedereen, een kleine Albatros-familie die je altijd ziet. Je leidt natuurlijk je eigen leven, maar in de hal ben je altijd samen. Bij Albatros draait het om spelplezier. Andere verenigingen zijn toch meer prestatiegericht. Je ziet bij andere clubs dat mensen van vereniging naar vereniging hoppen. Als je Albatrosser bent, dan blijf je dat. Je bent Albatrosser in hart en nieren.”

Aan welk voorval bij Albatros denk je nog altijd met een grote smile terug?
“Onze kampioenswedstrijd natuurlijk. Toen ik van de jeugd naar de dames ging, kwam ik in een team terecht, waarvan iedereen dacht: die gaan promoveren. Maar we wonnen in het begin helemaal niets. We waren niet op elkaar ingespeeld, het was echt verschrikkelijk. We trainden heel hard en heel lang, maar we haalden elke keer nét niet de promotie. Toen kwam die wedstrijd in 2017 en we wisten: als we twee sets zouden winnen, dan zouden we promoveren. Twee sets dus.  We wonnen de eerste set en toen zei onze coach Rik plotseling:  jongens, we zijn al kampioen. Hij had ons expres in de waan gelaten dat we twee sets moesten winnen. Hij dacht dat we anders té gestresst zouden worden. We werden helemaal gek. Huilen, champagne, dansen (zie filmpje hieronder). We hebben die wedstrijd trouwens keihard verloren: 3-1. Maar wij vierden eindelijk feest.”

Wat zou er bij Albatros beter kunnen?
“Wat mij leuk lijkt, is als er meer vrijwilligers komen. Meer mensen die zeggen: wat kan ik doen voor de vereniging? Albatros draait op vrijwiligers en je merkt dat het veel dezelfde mensen zijn die wat doen. Ik vind het leuk om te zien wat er bij Albatros allemaal gaande is. Ik vind het leuker dan ik had verwacht. Het is niet zo zwaar als je denkt.”

Tot slot: wat is de vraag die niet is gesteld en die je graag zou beantwoorden?
“Waar staat Albatros over tien jaar?  De jeugd van Albatros is gigantisch aan het groeien. Maar je merkt dat het bij de senioren en de jongens wat minder wordt. Ik hoop dat de club over tien jaar nog steeds groot is en dat er meer vrijwilligers zijn. En dat meer mensen kunnen laten zien hoe leuk volleyballen is.”

Geschreven door Tim